1990’larda Yu Suzuki’nin Virtua Fighter’ı dövüş oyunları dünyasında gerçek bir çığır açtı. Bu, türün gelişim yönünü yıllarca önceden belirleyen ilk 3D dövüş oyunlarından biriydi. Başarısının ardından birçok stüdyo Sega’nın formülünü tekrar etmeye çalıştı.

Bu denemelerden biri de başarısız Atari Jaguar konsolu için çıkarılan Fight for Life oldu. Oyun, Virtua Fighter’a o kadar çok benziyordu ki, Sega ciddi bir şekilde plajiyat nedeniyle dava açmayı düşündü. Ancak sonunda… vazgeçti. Neden mi? Oyunun kalitesi o kadar düşüktü ki, Sega’nın avukatları isimlerini bu fiyaskoyla ilişkilendirmekten utandı.

Fight for Life’ın geliştirilmesi, Virtua Fighter, Daytona USA ve Virtua Cop’un yaratılmasına katkıda bulunan eski Sega AM2 çalışanı François Yves Bertrand tarafından yürütüldü. Sega için endişe yaratan da buydu: Japon stüdyosunun yaptığı çalışmaları kullanarak ciddi bir rakip yaratabilir miydi? Ancak işler beklenildiği gibi gitmedi.

Kenji Aoyagi (Virtua Fighter geliştiricisi Tetsuya Kaku’nun sözlerine göre) AM2 çalışanlarının projenin ekran görüntülerini görünce bir dava hazırlamaya başladıklarını anlattı. Ancak, oyunu hareket halindeyken – kötü animasyon ve berbat fizikle – gördüklerinde, bu işle uğraşmanın sadece utanç verici olduğuna karar verdiler: “Böyle bir şeye dava açmak utanç verici,” diye düşündüler Sega’da.

Bertrand daha sonra oyunun ham çıktığını itiraf etti. Atari’deki işten çıkarmaların ardından proje kaynaklardan yoksun kaldı, gelişim yetersiz kaldı. Geliştirici, işin bir kısmını şirket dışında tamamlamak zorunda kaldı. Fight for Life, eksik içerik ve kalite kontrolü olmaksızın yarım kalmış bir durumdaydı.

Böylece Virtua Fighter’ın en başarısız klonlarından biri, kendi başarısızlığı sayesinde Atari’yi bir davadan kurtardı.